Novelle schrijft eindelijk weer

Na maanden niet meer te hebben geschreven kom ik weer hier eens kijken wat ik er nou nog mee wil. Eigenlijk wil ik wel schrijven maar de moed zakt me steeds in de schoenen als ik er een begin mee wil maken. Mijn tijd gaat nu echt op aan werken en veel andere zaken die niets met lezen of schrijven hebben te maken. Toch wil ik wel mijn overdenkingen hier weer eens neer tikken. Er is zoveel gebeurt zoveel gezien en gehoord zoveel beluisterd soms vol verbazing en niet verwoord.
Allereerst wil nog “Rinkeldekink” van Martine Bijl noemen over haar herstel na een hersenbloeding. Het is indrukwekkend hoe goed en ze haar tocht door deze hel heeft verwoord vol humor en zelfspot. Knap gedaan!

Advertenties

Zonlicht speelt

Vanmorgen zag ik dit beeld in de achterkamer vanuit mijn stoel in de voorkamer glanzen, doordat de zon door het half verduisterde raam scheen Allemaal kleine toevalligheden, je ziet de planten van buiten spiegelen in de mozaiekstenen van de tafel bijzonder leuk zoals het licht kan spelen waarop ze toevallig valt. Het tafelkleed die een beetje opstaat in een klein tentje (drooglijnvouwtje) die uitnodigt om te kijken wat voor fantasia veldje onder het kleedje is. Het tafelblad lijkt ook betoverd door het zonlicht ze glimt tevreden  Ik bezie het met verwondering hoe het zonlicht even dat momentje alles veranderd in de kamer.  ‘Wonderlijk.

Vroege ochtend gedachten 2-2019

Vanmorgen keek ik naar het boekenprogramma van de VPRO er worden altijd twee boeken besproken samen met de schrijver van het desbetreffende boek. Bij het horen oftewel lezen van de ondertiteling van het gesprek dit vanwege mijn slechthorendheid van de titel van het boek sprongen me de tranen gelijk in de ogen die ik gelijk terugdrong als aanstellerig gedrag. Ik was overvallen omdat ik dacht: Ja zo noem je zoiets!

 Ik bedoelde beschrijving van mijn kwetsbaar voelend de laatste tijd. Ik wist niet hoe ik het moest omschrijven en liet het los en nu werd me het klip en klaar voor ogen gespeld Het dag boek droeg de titel ” Niemand bleef “ de schrijver is me ontschoten die zal ik opzoeken.

Alfred Bemey is de naam hij is een columnist, essay en romanschrijver ik heb nog nooit enig boek van hem gelezen. Hij schreef dit dagboek in een tijd na ontslag als columnist bij een krant waarvan ik de naam niet weet en de krant bestaat ook niet meer door een fusie van meerdere kranten.

 Om aan het schrijfproces gaande te houden en omdat hij geen nieuwe ideeën had voor een volgend boek. Nu zou ik dus moeten beschrijven waarom ik zo in de emotie schoot maar dat doe ik liever niet. Want iedereen die het voorgaande heeft gelezen weet zo wel dat ik moeite heb met het gegeven afscheid en vaarwel.

Vroege ochtend gedachten 1- 2019

Vanmorgen las ik zkv’s van Snijders en direct krijg ik weer zin om zelf ook weer te gaan schrijven.zkv staat voor zeer korte verhalen. Ik glimlach automatisch want ik schrijf vog’s dat staat voor vroege ochtend gedachten. Hoe kwam ik daarop ja ik was aan het worstelend met de naam van dit schrijven voor de vuist weg en dacht aan vroege zinnen Jaap zei misschien kun je het vroeg bezinnen noemen het klonk mij te omschreven ik wilde het vrijer houden dus werd het vroege ochtend gedachten.

Wat kan een mankementje aan je gebit en blaasontsteking je bezig houden vooral als het nog niet helemaal is verholpen mij ergert dat daardoor voel ik me kwetsbaar. Ik voel me de laatste tijd erg kwetsbaar hoe ik dat moet beschrijven zit nog niet omlijnd in mijn hoofd het is meer een gevoel. Enfin ik zal het maar even loslaten

Lees de zkv’s van L A Snijders hij heeft verschillende bundels geschreven ik lees op moment de bundel Brandnetels &Verkeersborden en geniet ervan. Ik ben het altijd niet met Snijders eens maar dat kan me niks schelen, want ik ben bijna nooit zo overtuigd van mijn eigen mening en soms kan de kritiek van anderen je zo opfrissen in je hoofd maar vaak lees ik ook gewoon door en raakt de kritiek of gewoon een andere mening me totaal niet. Me opwinden zal ik niet zo gauw doen daarover

Slakken op het donkere pad

Zaterdag had het wel geregend na de regen hebben we een avondwandeling door de wijk gemaakt. Het was zoel en zacht weer. Wel zijn trottoirs zeer matig verlicht en trapten we vaak op glijdende slakken die wellicht ook een ommetje maakten na de verkoelende regen. Voor hen was de regen vast ook een vervulling van hun onbewust verlangen.Want slakken kunnen denk ik niet bewust denken alleen maar voelen en zich niets herinneren wat eerder is gebeurt. Toch moet hun plotselinge dood onder onze blinde voeten een  zeer heftige ontzetting voor hun zijn geweest.

 Akelig en niet gewild bah we hadden op de weg die wel verlicht was onze wandeling voort moeten zetten bruten die we waren brr. Een jongen die in een visserstentje maakte zich klaar voor een visnachtje aan de vijver in het park hij had zelfs een stretcher bij zich met dekens naast zijn hengels natuurlijk .De politie reedt met twee wagens stil door de wijk er was vast iets aan de hand, maar we wisten natuurlijk niet wat. En zo zie, hoor,en voel je van alles tijdens een avondwandeling. Het lijkt zo rustig en kalm maar het was eigenlijk zo kil en wreed en ondoordacht van ons. Jakkie

Telkens

Telkens gaan mijn gedachten gangen terug naar dat momentje in het vroege voorjaar. Ik speelde aan een randje begroeiing van bomen en struiken rondom het zwembad dat in aanbouw was of er pas stond. Van uit die positie kon ik mijn ouderlijk huis zo waarnemen. Er was een parkbankje geplaatst waar ik alleen op ging zitten. ik was daar zonder anderen
een kind
een plek
van rust een bepaald soort van kalmte kwam over mij en ik speelde met wat voor handen was. De Els had proppen en die lange zaadsliertjes aan de bomen het gras enz enz ik keek en ik keek en speelde voelde me goed daarbij.
Telkens komt dit moment me weer in me naar boven drijven en nu ik er zo over nadenk zijn er nog veel zulke momenten uit mijn kindertijd geweest en me bij blijven. Eventjes alleen met mijzelf naar de wereld kijken of rond wandelen rond het huis en straat van mijn grootvader. Of een plek waar we op bezoek gingen of op vakantie waren, en ik de ruimte kreeg zelf even alleen op ontdekkingstocht te gaan. De verwondering die dan in me op kwam bij het zien van bloemen, prachtige mozaïeken, water dat vloeit en kabbelend, glinsterend golft in de vijver en nog zo vele ontdekkingen in de kinderwereld. Ze vervullen me met rustige blijdschap bij tijd en wijle en nu ik 65 jaar ben zijn het nog de stille momenten vaak zeer bepalend hoe ik in het leven sta. Ik heb die momenten met mij zelf alleen nodig realiseer ik me nu.

Muizen

Muizen zijn nachtdieren die in het veld, bos en nabij mensen leven. Maar voor mij zijn het dieren die mij met diepe afschuw vervullen zodra ik ze zie of er alleen maar aan denk. Ik verstrak helemaal en blokkeer mijn spieren als lichamelijke reactie zodra ik ze ergens hoor of zie, zelfs al bij een licht vermoeden van hun aanwezigheid.
Dit maakt dat ik me dagenlang onzeker en onrustig blijf voelen wil vluchten. Het zijn van die stiekeme ritselaars die erg vies en vernielend kunnen zijn voor spullen die vrij lang opgeslagen staan. Is mijn gevoelsmatige ondoordachte mening. Ik weet dat het niet reëel is zo over muizen in het algemeen te denken, toch kan mijn verstand niet heersen over mijn gevoelsmatige reactie op die dieren. Toen ik de diagnose borst kanker kreeg na 3 weken onderzoek droomde ik nachts dat ik thuis door muizen werd belaagt ik sloeg als een leeuwentemmer met mijn zweep de muizen op afstand die dan alle kanten op weg vlogen badend in het zweep werd ik wakker uit deze droom. Zo sterk is mijn afkeer van deze dieren.Dat ik zelf niet eens zou willen om van deze fobie verlost te worden.

Perfectie?

Zomaar ineens begreep ik dat perfectie meestal de dood is voor een speels leven. Dat je blij kan zijn met wat inperfect is en teder gekleurd is door de liefde. De perfectie is steriel. ademloos en kansloos. De perfectie wil geen tederheid, maar eisende zekerheid als een stalen ketting. De perfectie vernield vaak onbewust een voorzichtig nieuw ontluiken.