Zomaar ineens begreep ik dat perfectie meestal de dood is voor een speels leven. Dat je blij kan zijn met wat inperfect is en teder gekleurd is door de liefde. De perfectie is steriel. ademloos en kansloos. De perfectie wil geen tederheid, maar eisende zekerheid als een stalen ketting. De perfectie vernield vaak onbewust een voorzichtig nieuw ontluiken.
Soms huilde ik om de pijn die we allemaal wel eens voelen door niet vervulde verlangens en onverzettelijke bergen van onverschilligheid. Soms huilde ik jawel maar daarna haalde ik de woede uit mijn darmen en spoelde ik haar schoon met het waterbad van het Woord. Klom ik met haar over de ijsbergen om het broodnodige te halen.
Licht scheen op het tapijt in de kamer. Een vierkant vakje van schuchter groetend maneschijn. Bliksems snel opgetild door de intense vreugde liep ik naar het raam en zag het volle lichte cirkeltje in het duister schijnen. Net als in mijn jonge jaren. Opgetogen liep ik door het duister met het verlichtend maantje.
Maart roert zijn staart nadat het gisteren prachtig wandel weer was ging het vanmorgen op de fiets hard tegen de wind in voor mijn werk. Meestal werk ik niet op maandagmorgen dus ik was een klein beetje uit mijn ritme op mijn werk en tijdens de koffie verzonnen mijn cliënt( 90 jaar) en ik een gesprek tussen twee plastic zakken die op de wind rondom de flat dwarrelden. Ze vlogen als ware zoekend rond en lieten zich door de sterke westenwind steeds verder naar het oosten rollen soms was Piet (we hadden die plastic zakken Piet en Griet genoemd) wat vooruit op verkenning terwijl Griet een beetje onder de heg bij de kerk was blijven Haken maar dan rolde de plastic zak (Piet) weer terug om Griet aan te manen mee te gaan en raakte Griet dus weer los en dansten ze samen in de wind die ze vrolijk hoog in de lucht deden dansen .Mijn cliënt en ik hadden er lol in en verzonnen zo een klein verhaal heerlijk zoals we samen ons vermaakten tijdens het werk die we deze week nu op maandag in plaats van woensdag gedaan maakten. Fijn is het soms om zomaar even te spelen met wat zich zomaar voor doet in je omgeving.
Verbazingwekkend is dat de kleine onvolkomenheid van een mens, bijvoorbeeld een gek plukje haar, slordig zittend overhemdpandje, een afgezakte sok, een vuile overal mij vervuld met een overlopende tederheid. De menselijke schoonheid die daar in schuilt is overstelpend soms. Indrukken die met tederheid te maken hebben. Een mens is niet volmaakt, en daardoor juist bijzonder mooi.
Novelle
De tijd scheurde in mijn droom
De eeuwigheid floot door de barst van het leven
Het is een melodie die ik niet begrijp en mij angstig maakt
de eeuwigheid zingt met afgrijselijke tonen
Angstaanjagend brult ze en huilt ze
in mijn dromen en lang sluimert die melodie
Na mijn ontwaken nog in mijn hart.
Ik lees: De blokkade van Renate Dorrestein.
In dit boek doet ze verslag van haar zoektocht, waarmee ze lezers een blik gunt onder de motorkap
van het schrijverschap, net op het moment dat de motor hapert.
Tja waarom ben ik dit boek gaan lezen ten eerste ben ik eigenlijk niet zo dol op haar boeken. Haar titels doen me huiveren en eigenlijk heb ik alleen haar boeken over schrijven gelezen. Ik vermoed dat er zo weinig peinzend overwegingen, bij haar te lezen zijn en dat alles zo plat gemaakt en zo duidelijk benoemd, zo door geslagen reëel wordt beschreven Dat er zo weinig ruimte voor een nieuwe of juist oude oplossing is. Bij problemen of verkeerde in gesleten ideeën, of tradities, of gevolgen uit keuzes die een mens maakt in het leven. Zoals het nog even aanzien en er een nacht je over slapen. Want door angsten of andere emoties zie je vaak niet helder wat er werkelijk speelt. Dit zijn natuurlijk mijn voorzichtige manieren om met besluiten om te gaan die er werkelijk toe doen in het leven.
Maar in de zoektocht die ze maakt in dit boek lees ik het boek toch met een kleine glimlach op mijn gelaat en ik ben vast besloten om het helemaal uit te lezen. Want nu lees ik toch enige aarzeling en vraagt ze hulp en voert talloze gesprekken met uiteenlopende proffecials over de walging die haar overvalt als ze weer wil gaan schrijven ze onderzoekt talloze mogelijkheden waardoor de emotie walging bij haar opkomt zodra ze probeert te gaan schrijven. Ze vermoedt dat het angst is een soort van schrijfangst terwijl ze toch al wel vele keren iets heeft geschreven en daarbij toch wel want angstig was wat de lezers daar dan wel van zouden vinden maar het toch benoemde. En zich niet liet tegenhouden te publiceren Maar toch krijgt ze wel steeds meer inzicht dat de zelfgekozen dood van haar zus die behept was met de ziekte Boulimia een grote rol heeft gespeeld in al haar al geschreven boeken. Dat de( haar) schrijfmuze haar nu zachtjes wilde leiden naar haar beleving en verdriet van de daad van haar zus die ze niet durfde en niet wilde of kon beschrijven.
Zelf ervoer ik natuurlijk ook blokkades bij het schrijven en lukte me het niet te beschrijven hoe verstoord ik kon zijn door andermans gedrag. De blokkade is een mooi en interresant boek die ik vast nog wel een keer weer wil lezen. Omdat je vaak ook dingen mist of niet goed tot je laat doordringen. En bij herlezen je dan toch opvalt wat je eerder niet had opgemerkt.
Ik ben me bewust van onvolledigheid van deze beschrijving van dit boek daarom ga het zelf maar eens lezen Ik raad het je zelfs aan
Groetjes van Novelle
