Novelle schrijft eindelijk weer

Na maanden niet meer te hebben geschreven kom ik weer hier eens kijken wat ik er nou nog mee wil. Eigenlijk wil ik wel schrijven maar de moed zakt me steeds in de schoenen als ik er een begin mee wil maken. Mijn tijd gaat nu echt op aan werken en veel andere zaken die niets met lezen of schrijven hebben te maken. Toch wil ik wel mijn overdenkingen hier weer eens neer tikken. Er is zoveel gebeurt zoveel gezien en gehoord zoveel beluisterd soms vol verbazing en niet verwoord.
Allereerst wil nog “Rinkeldekink” van Martine Bijl noemen over haar herstel na een hersenbloeding. Het is indrukwekkend hoe goed en ze haar tocht door deze hel heeft verwoord vol humor en zelfspot. Knap gedaan!

Advertenties

Slakken op het donkere pad

Zaterdag had het wel geregend na de regen hebben we een avondwandeling door de wijk gemaakt. Het was zoel en zacht weer. Wel zijn trottoirs zeer matig verlicht en trapten we vaak op glijdende slakken die wellicht ook een ommetje maakten na de verkoelende regen. Voor hen was de regen vast ook een vervulling van hun onbewust verlangen.Want slakken kunnen denk ik niet bewust denken alleen maar voelen en zich niets herinneren wat eerder is gebeurt. Toch moet hun plotselinge dood onder onze blinde voeten een  zeer heftige ontzetting voor hun zijn geweest.

 Akelig en niet gewild bah we hadden op de weg die wel verlicht was onze wandeling voort moeten zetten bruten die we waren brr. Een jongen die in een visserstentje maakte zich klaar voor een visnachtje aan de vijver in het park hij had zelfs een stretcher bij zich met dekens naast zijn hengels natuurlijk .De politie reedt met twee wagens stil door de wijk er was vast iets aan de hand, maar we wisten natuurlijk niet wat. En zo zie, hoor,en voel je van alles tijdens een avondwandeling. Het lijkt zo rustig en kalm maar het was eigenlijk zo kil en wreed en ondoordacht van ons. Jakkie

Telkens

Telkens gaan mijn gedachten gangen terug naar dat momentje in het vroege voorjaar. Ik speelde aan een randje begroeiing van bomen en struiken rondom het zwembad dat in aanbouw was of er pas stond. Van uit die positie kon ik mijn ouderlijk huis zo waarnemen. Er was een parkbankje geplaatst waar ik alleen op ging zitten. ik was daar zonder anderen
een kind
een plek
van rust een bepaald soort van kalmte kwam over mij en ik speelde met wat voor handen was. De Els had proppen en die lange zaadsliertjes aan de bomen het gras enz enz ik keek en ik keek en speelde voelde me goed daarbij.
Telkens komt dit moment me weer in me naar boven drijven en nu ik er zo over nadenk zijn er nog veel zulke momenten uit mijn kindertijd geweest en me bij blijven. Eventjes alleen met mijzelf naar de wereld kijken of rond wandelen rond het huis en straat van mijn grootvader. Of een plek waar we op bezoek gingen of op vakantie waren, en ik de ruimte kreeg zelf even alleen op ontdekkingstocht te gaan. De verwondering die dan in me op kwam bij het zien van bloemen, prachtige mozaïeken, water dat vloeit en kabbelend, glinsterend golft in de vijver en nog zo vele ontdekkingen in de kinderwereld. Ze vervullen me met rustige blijdschap bij tijd en wijle en nu ik 65 jaar ben zijn het nog de stille momenten vaak zeer bepalend hoe ik in het leven sta. Ik heb die momenten met mij zelf alleen nodig realiseer ik me nu.

Muizen

Muizen zijn nachtdieren die in het veld, bos en nabij mensen leven. Maar voor mij zijn het dieren die mij met diepe afschuw vervullen zodra ik ze zie of er alleen maar aan denk. Ik verstrak helemaal en blokkeer mijn spieren als lichamelijke reactie zodra ik ze ergens hoor of zie, zelfs al bij een licht vermoeden van hun aanwezigheid.
Dit maakt dat ik me dagenlang onzeker en onrustig blijf voelen wil vluchten. Het zijn van die stiekeme ritselaars die erg vies en vernielend kunnen zijn voor spullen die vrij lang opgeslagen staan. Is mijn gevoelsmatige ondoordachte mening. Ik weet dat het niet reëel is zo over muizen in het algemeen te denken, toch kan mijn verstand niet heersen over mijn gevoelsmatige reactie op die dieren. Toen ik de diagnose borst kanker kreeg na 3 weken onderzoek droomde ik nachts dat ik thuis door muizen werd belaagt ik sloeg als een leeuwentemmer met mijn zweep de muizen op afstand die dan alle kanten op weg vlogen badend in het zweep werd ik wakker uit deze droom. Zo sterk is mijn afkeer van deze dieren.Dat ik zelf niet eens zou willen om van deze fobie verlost te worden.

Perfectie?

Zomaar ineens begreep ik dat perfectie meestal de dood is voor een speels leven. Dat je blij kan zijn met wat inperfect is en teder gekleurd is door de liefde. De perfectie is steriel. ademloos en kansloos. De perfectie wil geen tederheid, maar eisende zekerheid als een stalen ketting. De perfectie vernield vaak onbewust een voorzichtig nieuw ontluiken.

Soms

Soms huilde ik om de pijn die we allemaal wel eens voelen door niet vervulde verlangens en onverzettelijke bergen van onverschilligheid. Soms huilde ik jawel maar daarna haalde ik de woede uit mijn darmen en spoelde ik haar schoon met het waterbad van het Woord. Klom ik met haar over de ijsbergen om het broodnodige te halen.

maanlicht

Licht scheen op het tapijt in de kamer. Een vierkant vakje van schuchter groetend maneschijn. Bliksems snel opgetild door de intense vreugde liep ik naar het raam en zag het volle lichte cirkeltje in het duister schijnen. Net als in mijn jonge jaren. Opgetogen liep ik door het duister met het verlichtend maantje.

Buiten bekeken

Maart roert zijn staart nadat het gisteren prachtig wandel weer was ging het vanmorgen op de fiets hard tegen de wind in voor mijn werk. Meestal werk ik niet op maandagmorgen dus ik was een klein beetje uit mijn ritme op mijn werk en tijdens de koffie verzonnen mijn cliënt( 90 jaar) en ik een gesprek tussen twee plastic zakken die op de wind rondom de flat dwarrelden. Ze vlogen als ware zoekend rond en lieten zich door de sterke westenwind steeds verder naar het oosten rollen soms was Piet (we hadden die plastic zakken Piet en Griet genoemd) wat vooruit op verkenning terwijl Griet een beetje onder de heg bij de kerk was blijven Haken maar dan rolde de plastic zak (Piet) weer terug om Griet aan te manen mee te gaan en raakte Griet dus weer los en dansten ze samen in de wind die ze vrolijk hoog in de lucht deden dansen .Mijn cliënt en ik hadden er lol in en verzonnen zo een klein verhaal heerlijk zoals we samen ons vermaakten tijdens het werk die we deze week nu op maandag in plaats van woensdag gedaan maakten. Fijn is het soms om zomaar even te spelen met wat zich zomaar voor doet in je omgeving.